2 april 2022 Stalah en familie Suso

2 april 2022 - Kartong, Gambia

Heerlijk geslapen vandaag. Geen apen om de hut gehoord. We weten nu zeker dat de nachtelijke geluiden van apen komen, we hebben er ook overdag een glimp van mogen zien. Die apen hebben de afgelopen twee jaar natuurlijk geen toerist gezien en daardoor vrij spel gehad op het terrein.
Dr zo'n schijnt volop en het belooft weer een mooie dag te worden. We ontbijten rustig, beantwoorden wat apps en besluiten vandaag niet veel te doen. Sanna komt vanmiddag langs, hij wil ons Stalah laten zien, een plek in Kartong. (Sana is een broertje van Kalifa, in wiens woning we drie jaar geleden verbleven) Het is niet ver en ligt precies op de grens met Senegal. We passeren twee militaire checkpoints, en worden opgewacht door alweer een Lamin, een vriend van Sanna. Hij fietst voor ons uit en stuurt ons een open opgedroogd moeras in.. De kleine subaru deinst nergens voor terug, als een heuse 4-wheel driver manoeuvreren we langs kuilen, door plassen. Aan alle kanten schieten er krabbetjes de grond in. Prachtig! Dit soort plekken zijn onvindbaar als je de weg niet kent!
Opeens zijn we er. Een mooie, vredige plek aan de rivier, met enkele hutjes om te overnachten. Een waar paradijsje aan het einde van de wereld. De eigenaar verwelkomt ons hartelijk. Blij dat er eindelijk weer toeristen zijn. We snappen niet hoe die deze plek kunnen vinden. In het regenseizoen is het helemaal niet te bereiken.
Trots laat hij zijn hutjes zien. En toch ook hier, zien we dat de finishing touch net ontbreekt. Een kapotte stoel in de kamer, ach, een spijker erin en de leuning zit vast. Hoe dan ook, de eigenaar is terecht trots hij heeft een prachtige plek. Locals komen hier graag relaxen, vissen. Wij genieten van de rust en een koud glas cola. Aan de overkant van de rivier worden er vopr de bestaande mangroven extra  bij geplant. Er zijn allerlei vogels  even verderop een eilandje met pelikanen. Aan de andere kant een plek waar vissers hun waar verkopen. We ruiken een sterke visgeur. Dat blijkt van de Chinese vismeelfabriek, even verderop. Men is hier niet blij mee, de Chinezen vissen inkomsten weg, het creëert geen nieuwe werkgelegenheid en de fabriek brengt hen weinig anders dan veel stank.
Wanneer we vertrekken mogen we een vrucht van de baobab boom plukken. Van de zaadjes wordt o.a sap en medicijnen gemaakt. Marie verkoopt baobap sap!  De pitjes smaken wat naar mint.
We rijden terug het droge moeras op, maar stuiten nu op diepere plassen. Dat klopt niet. Aan Sanna hebben we weinig, hij kent de weg niet goed genoeg. Keren maar, en tot grote hilariteit van de eigenaar zijn we binnen twee minuten terug. Ja, we hebben een afslag gemist. Afslag,... haha, waar dan we rijden in een opgedroogde rivier.
Hoe dan ook, Lamin stapt bij ons in en stuurt ons de juiste richting op.
Ik zet Kirste af bij de lodge en rij met Sanna door naar Gunjur, om even kennis te maken met de familie van Sulayman. Sulayman kennen we vam de Louka tijd, hj is zo dom geweest om de backway te nemen en op een bootje naar Europa te reizen. Hij is dan weliswaar levend aangekomen, maar er is natuurlijk geen enkele toekomst voor hem in Europa. Hij leeft nu in Spanje op straat, en bedenkt hoe verder. Zijn familie heeft hun hoop echter wel op hem gezet. In Europa ligt de toekomst, denken veel Gambiaanse jongeren. Ik grijp de gelegenheid om Sanna te vertellen hoe de werkelijkheid is. Echt niet zo rooskleurig als velen denken.
Door de familie worden we allerhartelijkst ontvangen. Het is een bijzondere dag, want er is een kindje geboren. Ik krijg een prachtig jongetje in de handen gedrukt. Een naam wordt pas na een week gegeven, tijdens de namingsveremony. Met moeder gaat het gelukkig goed. Voor de familie was de geboorte deze keer extra spannend, want enkele maanden geleden is een van de dochters gestorven tijdens haar eerste bevalling.
Wat foto's, een kleine bijdrage voor de ramadan en dan is het tijd om naar de lodge te gaan en te genieten van Aisha's kookkunst en een relaxte avond.


 

Foto’s