30 maart 2022 De koffer is terug!

Vandaag begint de dag met heel goed nieuws! De koffer van Kirste is gearriveerd! Hoeraa!
Dus ook vandaag een flinke autorit voor de boeg, richting airport.  Voordat we Sifoe bereiken zijn we al weer 2 x van de weg gehaald.  Papieren graag!  Alles in uiteraard in orde, en de naam Kalifa Kanteh blijkt ook weer magisch. Er ontvouwt zich direct een glimlach, na de eerst zo serieuze kritische blik van de controleurs. 
We pikken Essa op, die zich mede verantwoordelijk voelt en ons graag wil begeleiden. Het is wel prettig om hem erbij te hebben, zodat we ons niet druk hoeven te maken over de route of de taal. Het is druk op de weg, maar we raken ook steeds beter gewend aan het ongeorganiseerde verkeer. Geen regels is ook duidelijk. We zijn de enigen op de weg die niet toeteren en af en toe denken dat rechts voor moet. Het getoeter is best handig, zo worden we wel gewaarschuwd wanneer er op rechts gepasseerd wordt.
Eenmaal op het vliegveld is het best snel geregeld. De koffer is er inderdaad. Kirste wordt naar achteren gesluisd. Daar zitten drie mannen aan een tafel, met achter hen heel veel koffers, waaronder de roze koffer van Kirste. Er moet handen geschud, praatje over hoe het gaat, waar ik vandaan kom en of ik mijn telefoonnummer wil geven. Nee, ik geef mijn telefoonnummer niet, wil ook niet later afspreken, wil mijn koffer. Dan maar op de foto met één van de mannen. Er moet nog even gebeld worden of het klopt dat het mijn koffer is en dan mag de koffer mee. Wat dat ding allemaal heeft meegemaakt, is een groot vraagteken; hij is wat beschadigd en op plekken nat.
Hoe dan ook, alles zit erin, en nadat de medewerkers van de beveiliging geld hebben gekregen om Attaya drinken en zo te vieren dat de koffer terecht is, mag Kirste hem echt meenemen!
Dan via Tanji terug naar huis. Nu we toch weer ver van huis zijn, pikken we dit vissersplaatsje graag mee. Onze koffer brengen we voor de zekerheid in bewaring bij het politiebureau. Wel zo safe, en geen enkel probleem voor de collega's van Essa. Ze vinden het wel grappig,  hij met zijn twee witte tubabs.
Wat een kleurrijke en overweldigende plaats is dit! Honderden vissersboten liggen klaar om uit te varen. Tientallen komen binnen. De vis gaat verspreid worden door heel Gambia, maar wordt ook geëxporteerd. Op het strand wachten vrouwen om vis te kopen of te verkopen. Mannen spelen een potje voetbal voor ze uitvaren of relaxen op de boot. Er worden boten gebouwd, vis gedroogd en gerookt.  Een levendig schouwspel. Het wordt niet door iedereen gewaardeerd als we foto's maken dus we vragen het netjes. Het is echter zo druk op het strand, dat we toch worden aangesproken door mensen die denken dat ze worden gefotografeerd. Boos worden, of betaald willen worden. De meesten houden niet van aapjes kijkende toeristen, ze zijn hard aan het werk.
We kopen wat vis, maken grappen met de vrouwen de de vis voor ons schoonmaken en wandelen nog een stuk langs het strand.
Dan terug naar huis, waar Marie de lunch voor ons klaar heeft staan. Ze kan heerlijk koken! We krijgen attaya, plukken sinaasappels van de boom en luisteren naar Afrikaanse muziek.
De kinderen vermaken zich met de bellenblaas, die we hebben meegenomen. Kortom, het is gezellig.
Teug naar Kartong. Ook nu worden we weer aangehouden door een militair die streng kijkt, maar uiteindelijk gewoon een praatje en grapjes wil maken. De auto vertoont inmiddels wat kuren. De sloten en de versnelling hadden al een gebruiksaanwijzing, maar nu ook het contactslot problemen geeft, gaan we er toch maar even naar laten kijken. Maar dat is voor morgen. Nu op tijd naar bed en gezond weer op!