3 april 2022. YPWB, plastic project, kleermaker, Sifoe lake

Vandaag zijn we uitgenodigd door Christian voor een meeting met YPWB. Christian, een Deen, inmiddels woonachtig in Gambia) heeft het initiatief opgepakt om enkele jongeren financieel te ondersteunen bij het opzetten van een bedrijfje. Ze hebben allemaal een businessplan gemaakt, het idee is dat ze 50 procent renteloos terugbetalen en 50 procent ontvangen in de vorm van internationale projectgelden. Een prachtig kans dat een voorbeeld kan zijn voor andere jongeren in het dorp die erover denken om de backway naar Europa te nemen. Onze YPWB jongeren nemen hun verantwoordelijkheid heel serieus, merken we opnieuw. Er wordt niet alleen gesproken over persoonlijke kansen, maar vooral ook over hoe ze elkaar kunnen voorthelpen (bv door social media), hoe ze elkaar nodig zullen hebben en hoe ze een rolmodel voor de gemeenschap zullen zijn. Samenwerken is het sleutelwoord! Aan gebrek aan motivatie ligt het zeker niet!  De vergadering duurt lang, en als het af is duurt het nog langer, want wordt alles nogmaals herhaald, nu door een oudere vrijwilliger. Ik ken het nog van de vorige keer. Dingen worden drie of vier keer benoemd. Maargoed, het is mooi om de kracht van deze groep te zien en te ervaren. Deze week wordt er gestart, met drie jongeren,  een kleermaakster, een graanmolenaar en iemand die een winkeltje wil starten. De keuze wordt willekeurig gemaakt, maar geen onvertogen woord van de 5 die later zullen starten. Mooi!
Na de vergadering lopen we naar de bouw van de werkplaats voor het plastic recycling project. Ook op zondag wordt er druk doorgewerkt. Ondanks de ramadan, staan er een aantal mensen druk te graven, de grond te benaderen om deze klaar te maken om de fundering van de omheining te leggen. Zwaar werk in deze omstandigheden!
Het gebouw zelf is bijna af, en Alhagie, de architect laat ons zien hoe hij de indeling bedacht heeft. Het ziet er goed uit en past bij het beeld dat ik onlangs kreeg toen ik de machines in België zag werken!
Er wordt nagedacht over voorlichting (landelijk) en media aandacht. Men streeft ernaar aanvoer van hard plastic uit het hele land te verwerken. In Sifoe is men er klaar voor, dat is me duidelijk!
We babbelen nog wat na, en dan is het tijd om te bidden voor de jongeren. Voor ons tijd om weer een deurtje verder te gaan. We willen nog wat spullen af  geven bij Kalifa en Essa en in die volgorde doen we het ook. De bedoeling was een korte stop en op tijd terug naar onze lodge. Uiteraard loopt alles weer anders.
Wanneer we bij Essa komen, krijgen we eerst van de dames in the house op onze donder dat we niet zijn geweest om samen "the fast te breaken". En dan komt Jainaiba, de moeder van baby Siga. Ze heeft een lap stof gekocht en wil dat wij naar de kleermaker gaan om er een rok en shirt van te laten maken. Van Siga, zegt ze. (Siga is twee maanden te vroeg geboren en heeft een heel moeilijke start gehad, terwijl moeder zelf op dat moment niet voor haar kon zorgen. Het is ons gelukt financiële ondersteuning te vinden voor de behandeling van moeder en kind en ook om extra eten te kunnen kopen voor Marie, die nu twee babies zoogt) Het is een godswonder dat het Siga het gehaald heeft maar met beiden gaat het nu goed! Financieel is het nog steeds zwaar, ook deze familie heeft onvoldoende inkomen om drie keer per dag te eten. Het is dus ook gênant dat ze ons een dergelijk kado wil geven, maar hoe weiger je dit? Janaiba is onverbiddelijk, het is een kado van de kleine Siga, dus dat mogen we niet weigeren. En zij wil ons erin zien op de laatste dag dat we vertrekken. Oops, duidelijke taal haha. Een geweldig mens trouwens die Janaiba, met een groot gevoel voor humor. Ik hoop maar dat de kosten meevallen, geen idee eigenlijk... Dus zo staan we even later bij de kleermaker, die onze maten opneemt.
Daarna lopen we naar het meer in Sifoe. Het is een prachtige wandeling, door zowaar een mooi stuk natuur! Het zoute meer is erg mooi. Jongetjes zwemmen en spatteren erin, en even verderop is iemand zout aan het winnen. Met de hand graaft hij geultjes die opdrogen, waarna hij het zout opgraaft. De man vertelt graag over zijn werk, dat hij zwaar, maar fijn vindt. Het blijkt een gekke vraag of niemand het zout snachts weghaalt. Natuurlijk niet, het is van hem! Hij vertelt dat het woord zout 's avonds niet genoemd mag worden, dat is taboe en zou kwade geesten oproepen. De jongens laten weten dat dit met name iets is van voorgaande generaties. Een traditie die ook nu nog voortduurt, is de initiële rites, die bij dit meer plaatsvinden. Jongetjes die besneden zijn, gaan met hun vaders naar dit meer om ritueel gewassen te worden. De kans op infecties is nog steeds aanwezig, maar veel lager dan voorheen, toen de daadwerkelijke besnijdenis nog niet door bevoegde artsen gedaan werd, maar door traditionele genezer.  Essa legt uit hoe dit gaat, hoe en waar de jongens na de rite  worden opgewacht door moeder en familie en dat dit gepaard gaat met drums en gemaskerde traditionele figuren. Het is een jaarlijkse happening, waar iedereen, ook de jongens, naar uitkijken. Wat een verschil van werelden toch.
Dan lopen we terug en is het hoog tijd om naar de lodge te keren. Alweer een dag voorbijgevlogen.