29 maart 2022 Citytrip naar Banjul

Vandaag gaan we nasr Banjul, de hoofdstad van Gambia.
We vertrekken net na de ochtendspits, om het drukke verkeer te vermijden. We hebben inmiddels geleerd dat er weinig verkeersregels zijn in Gambia, dus dat het vooral goed opletten is. Gelukkig hoeven we  alleen de instructies te volgen van Essa, dus alle aandacht kan volledig naar het verkeer. Het gaat wonderbaarlijk goed. Op de wegen komen we af en toe hoge drempels tegen, die niet van tevoren worden aangegeven. Ze zijn moeilijk te herkennen door het zand op de weg. Ik kan dus niet voorkomen dat Kirste en Marie, en de babies Siga en de kleine Anita (Zaynab) af en toe van de achterbank gelanceerd worden. De kleine Subaru is gelukkig heel wat gewend en slaat slechts af en toe af als ik te langzaam de drempel overga.
We rijden de rustige weg naar Banjul en passeren Senegambia, het toeristische deel van Banjul. Er staan veel hotels en huizen in aanbouw. Voor toeristen, of Gambianen die in Europa wonen en hier een groot huis bouwen.
In Banjul aangekomen bekijken we natuurlijk de Arch 22. Een lelijk ding, lijkt wat op de arc de triomph en past niet echt in het beeld. Hij is in 1996 door de voormalige dictator aangelegd als een soort overwinningsboog. We kopen een kaartje, waarbij duidelijk wordt dat de prijzen voor de toeristen dubbel zo hoog zijn. Dat blijkt overal zo te zijn, ze doen hier aan positieve nationale discriminatie haha.
We beklimmen de arch. Omringd door zee, strand en haven ligt de kleine hoofdstad met haar regeringsgebouwen onder ons. Essa wijst ons alles aan en licht toe. Hij heeft het tempo er strak in, want er staat nog van alles op het programma. Maar dan meldt zich een gids, die ons ook graag het een en ander wil vertellen. De politieke situatie, de gevolgen van het dictatorschap en nu die van de pandemie. En ja,.. we moeten het nationale anthem zingen, een hoedje op en iets roepen over het nationale eten, en de gids legt alles vast op video. Ach ja, we doen wel mee haha. Al met weet hij deze serieuze business best leuk te brengen.
Hup, daarna rap door naar het nationaal museum, want Essa ligt achter op zijn schema! Marie en wij viden het tijd om even wat te drinken, we zijn op vakantie. Dan skippen we maar wa
Het nationaal museum, tevens het kantoor van writers associaties, is aardig, maar eigenlijk zijn we al murw. De gids vertelt in een razend tempo veel te veel zonder inhoud. We zijn allemaal blij dat hij zich op een gegeven moment excuseert omdat hij een vergadering heeft. Kunnen we rustig kijken. Essa en Marie lichten het een en ander toe, maar we zijn dan snel klaar.
En door naar het politiebureau.  We worden hartelijk welkom geheten door de baas van Essa, nationaal hoofd van women and child affairs unit. Ik heb echter de uitdrukkelijke opdracht gekregen niet teveel vragen te stellen, dus we houden het gesprek wat oppervlakkig. De meisjes zijn het inmiddels wel wat zat. Ze hebben het warm, hebben dorst en zijn moe.
Na het bezoek en korte rondleiding op het bureau, kopen we ebbeh op straat. Ebbeh is een nationaal gerecht met vis, en Maries favoriete gerecht. We eten het op, ergens op de terugweg. Ben benieuwd of we hier morgen spijt van krijgen, maar het smaakt in ieder geval prima!
De terugreis is warm en lang, het is spits en hartstikke druk op de weg. We zijn blij als we weer thuis zijn en lekker onder de douche kunnen.
Morgen geen plannen!