Kunta Kinteh 1 april 2022

Kunta Kinteh

Vandaag heel vroeg opgestaan, om 5:00 uur..  Op weg naar Juffereh . Juffereh is een plaats aan de overkant van de Gambia rivier. Vandaar kan je met de boot naar het eiland Kunta Kinteh. Daar werden de mensen heen gebracht  om als slaven verspreid te worden over Europa en Amerika. We moeten op tijd bij de ferry zijn om naar de noordkant over te steken. De ferry kan druk zijn. We willen wachttijd vermijden. 

In Sifoe hebben we Essa en Lamin opgepikt. Kirste herkende ze niet in het donker. Essa had zijn haar geschoren en Lamin hadden we nog niet eerder ontmoet. Verder gereden naar Banjul. Veel vrouwen onderweg met grote tassen op weg naar de markt. In Banjul de auto geparkeerd bij het politiebureau. Gelopen naar de ferry. Een kaartje gekocht voor ons en Lamin. Essa mag gratis over omdat hij bij de politie werkt. De wachtruimte vulde zich steeds meer met mensen met koopwaar die naar de overkant gingen. Ondertussen lopen  er mensen rond die spullen willen verkopen. Eenmaal het hek open dan dringen mensen zich snel de boot op. Op de terugweg leren we waarom mensen dat doen. De boot gaat gewoon op tijd, of je er nu op staat of niet. Eenmaal op de ferry zijn we op het dek gaan zitten. De boot vaart langzaam. Is volgeladen met mensen , vrachtwagens en auto's. Aan de overkant is het warm en zanderig. Rood zand in plaats van licht zand. Druk met verkopers, taxi chauffeurs die klanten zoeken. Essa vindt al snel een taxi die ons de hele dag rond kan rijden. Lamin stelt voor om eerst naar het fort te gaan. Fort Bullen gebouwd door de Britten op een strategische plek. Zo konden ze al het scheepverkeer dat de rivier op of af wilde varen, zien komen en gaan. En eventuele aanvallen afslaan met kanonnen. 

We zijn naar het fort gelopen en hebben een rondleiding gekregen. In het museum de geschiedenis van de kolonisatie maar ook het verloop van de slavenhandel. Wederom een gids die alles vertelt. Dat is interessant. Het lukt alleen niet om zelf op je gemak te kijken en te lezen. De gids houdt een strak tempo aan. Na de gids een fooi gegeven te hebben, weer terug naar de haven om van daaruit met de taxi naar Kunta Kinteh te gaan. Maar eerst ontbijt. De taxi chauffeur leidt ons naar een restaurant. Er zit niemand. Brood met omelet en koffie voor 800 dalassis. Das wel heel veel geld voor Gambiaanse begrippen, maar het smaakte goed. 

Met de taxi naar Juffreh. Onderweg Engelse hits bewerkt met reggae sound en schreeuwende Gambiaan erdoorheen. De asfaltweg houdt al snel op en de weg is stoffig van zand. Met tegenliggers stuift er een enorme stofwolk op. In Juffreh aangekomen worden we door een gids begeleid naar het eiland. Een boottochtje van 10-15 minuten. Pelikanen op het water...lekker briesje. Zwemvesten aan.  Op het eiland aangekomen een rondleiding. 35 graden inmiddels...dus erg warm. Indrukwekkende geschiedenis. Op het eiland werden de mensen vastgehouden tot een bepaald aantal, daarna kwamen de schepen uit Amerika, Engeland, Portugal en Nederland om de mensen op te halen.  Het fort is een ruïne. Wordt helaas niet goed onderhouden. Het eiland wordt kleiner. Vrees dat als er niets gebeurt het over een paar jaar weg is of niet meer te bezoeken. Het is werelderfgoed. Unesco subsidieert. De gidsen kunnen zelf zorg dragen voor klein onderhoud maar lijken dit niet of te weinig te doen...helaas..

Eenmaal terug aan wal, in de taxi richting stiefvader van Essa. Hij woont met zijn gezin in het binnenland. Essa is nog nooit bij hem op bezoek geweest.  Stiefvader heeft een pakket voor Essa en zijn familie. Daarheen rijdend wordt het steeds warmer. 

Het gezin woont achteraf op een boerderij met kippen, een kalf en geitjes. Een jongetje van 3 jaar oud schrikt enorm van ons. Hij heeft nog nooit een witte vrouw gezien. Hij duikt weg en moet huilen. De stiefvader blijkt 2 grote zakken couscous te willen geven en twee jerrycans met saus. Bij elkaar heel zwaar. Zo zwaar , dat we inschatten dat dit niet in een oude Subaru van '99 kan. ook omdat we er al met vier volwassenen inzitten. Dan is deze overladen. We besluiten een zak en een jerrycan mee te nemen. De zak wordt bovenop de taxi gehesen. 

De jongens gaan bidden en wij wachten met de taxichauffeur op een  bankje onder een grote boom. Omringd door de vrouwen en kinderen van stiefvader. Praten met hen lukt niet, want ze spreken geen Engels . De taxi chauffeur vertelt over zijn werk en thuissituatie. Na het bidden terug naar de ferry.  Hoe dichter bij de kust, hoe minder warm. Eenmaal bij de ferry moet de couscous en de jerrycan op een handwagen worden gelegd. Het is niet te tillen. Deze moet gehuurd worden. Ook twee vrouwen leggen hun zakken uien op de kar. Wat mandarijnen en cashewnoten gekocht want sinds het ontbijt niets meer gegeten. Wachten in de brandende zon op de ferry. 

Het is druk met mensen, geiten, auto's en vrachtwagens. Als de hekken open gaan wordt er gerend om op de ferry te komen. Volgens Lamin hoeft dat niet, dus wij lopen rustig door. Blijkt toch dat de hekken gaan sluiten en de mensen renden, omdat de ferry gewoon vertrekt. Niet wacht tot iedereen aan boord is. De zak couscous en de jerrycan moeten van de kar af, om deze mee te krijgen. Hard werken voor Essa en Lamin. Terwijl de ferry al begint te varen slepen Essa en Lamin de spullen aan boord. Heel gevaarlijk, maar niemand lijkt dat gek te vinden. Het lukt de vrouwen met de zakken uien niet meer om aan boord te komen. Zij staan met de handkar nog aan land, als de ferry weg vaart. Het is druk op de ferry, voor ons geen plek meer om te zitten. De hele weg gestaan. Er blijven mensen in hun auto's zitten in de hitte. Ook bijzonder..

Aan de overkant weer een kar gehuurd , de spullen er op en uit de haven gereden, de drukke straat in. Anita en Essa gaan de auto ophalen. Kirste en Lamin gaan in de schaduw op een bankje zitten. Tuc koekjes aan  Lamin gegeven , hij eet ze braaf op maar desgevraagd zegt hij ze niet lekker te vinden...te zout. Het is inmiddels 16:00 uur.  Anita manoeuvreert de auto door de drukke straat en we laden de spullen in. De auto is inderdaad overloaded. Rustig aan rijden dus. Essa zegt een bakkerij te willen laten zien. Zijn droom is een eigen bakkerij in Sifoe starten. Na onduidelijke communicatie met zijn vader en de desbetreffende bakker belanden we in een zand straat met heel veel kapotte auto's. Daarachter staat een  houten huisje met platen op het dak. De bakker bakt zijn broden in houtovens.  Hij laat zien hoe hij het meel mixt en de broden in de oven doet. Heel basic. De meelmix machine werkt op een motor waar benzine in moet.  Daarna de terugreis. We denken op tijd thuis te kunnen zijn maar dat blijkt niet. 

Het is 1 lange file van Banjul tot Sifoe. Veel auto's, busjes en mensen op straat die kris kras over de weg lopen. Auto's komen van alle kanten. Het is warm en lawaaierig. Toeteren en verkopers langs de weg. Tussen de mensen loopt soms een Karkurang. Een traditie. Iemand verkleedt zich als een soort vogel/bigfoot...weet eigenlijk niet hoe het te omschrijven. Anita raakt hierdoor afgeleid en botst op de achterkant van de auto voor ons. Schrikken, maar niets aan de hand gelukkig. Er wordt door de inzittenden van de auto voor ons gekeken of er schade is en dat blijkt niet.  Smile en we gaan weer verder. 

Inmiddels de Spotify  muziek lijst aangezet. Essa vindt "Neem me mee" van Gers Pardoel leuk. Lamin raakt in de war van stairway to heaven. Hij denkt dat ze zingen stay out of heaven wat hij niet begrijpt. Hij vindt het liedje niet leuk, tot hij de titel goed hoort en leest. Daarna twee x afgespeeld en bleek het toch leuke muziek. De reis gaat langzaam verder...de reis duurt bij elkaar 4 uur. Normaal is het een uurtje rijden. Vermoedelijk is het extra druk omdat het de laatste avond voor de ramadan is. 

We waren om 22:00 thuis. Niets meer gegeten en gelijk naar bed.